Edwin Raats

De voorbereidingen op het nieuwe crossjaar waren serieus. Trainingstochten van bijna 300km op een dag, een alpenweek met vele uren op het zadel, en een krachttraining door met 53×19 de Alpe d’Huez op te rijden. Niets was te gek om het veldritseizoen goed aan te gaan pakken. Zelfs op mijn rust en voeding werd als nooit eerder te voren gelet. Groenten, fruit, extra vitamines, de hele mikmak.. Zelfs de frietjes met bijhorende sausjes, en heerlijke biertjes liet ik ervoor staan. Ik was er helemaal klaar voor.

Wanneer echter het eerste startschot was gevallen te Steenhuffel in het gezellige Belgie, was het meteen harken geblazen. Ik kon dan halfweg die race dan nog wel aanpikken bij de koplopers, en zelfs nog even de leiding nemen, maar van harte was het nog niet. Als ik dan ook nog eens naast mijn fiets sprong na het nemen van de balkjes, en met mijn ribben op mijn zadel terecht kwam in plaats van mijn zacht zeempje, was het gedaan met de pret. De ribben weer eens flink gekneusd, het het moraal gedeukt.

Al het voorbereidend werk mocht dan toch niet voor niets zijn geweest. Zonder deze blessure te laten genezen ben ik dan meteen door gegaan met flink trainen en koersen. De resultaten bleven niet zo heel verwonderlijk achterwege, het moraal was nu niet meer enkel gedeukt maar geheel geknakt, en ik voelde me verre van happy op mijn fietsje. Een te grote dosis overtraindheid had ik te pakken.

Wanneer ik dit eindelijk in kon zien ben ik mijn rust gaan nemen. Ik liet de fiets dan maar eens een weekje staan, en begon wat meer uitgerust aan de eerste Nederlandse wedstrijden in het nieuwe seizoen.

Dit ging al ietsjes beter, al was de glibberpartij te Montfoort toch echt niets voor mij. ik behaalde dan wel een nette 3e plaats te Dordrecht waar ik naast winst greep door een stom pech geval in de laatste ronde.

De vorm begon pas echt weer aan te dienen nadat ik mijn normale trainingsarbeid van 1 a 2 keer fietsen per week weer had gevonden, en ik als vanouds de fruitjes weer netjes in de schaal laat staan en weer heerlijk van een paar keer in de week kan genieten van de frietjes met veel saus en een heerlijk biertje (of 2) op zijn tijd.

Door het herpakken van mijn normale doen, is ook mijn vorm weer stijgende, en het plezier weer optimaal.

Ook de teller begint weer te lopen, en met overwinningen in Baarlo, Ardooie, Horst, Rhoon en Woerden komt het vertrouwen in mezelf weer langzaam terug.

Vooral de cross in Ardooie verdiend nog wat extra aandacht. Dat was ditmaal een extra zware uitgave met wel heel veel bagger. 1/3e van het parcours moest lopend afgelegd worden omdat fietsen door die drek simpelweg onmogelijk was. De sterke tegenstand van de Belgische veelwinnaar Mario Lammens verplichte me tot het uiterste te gaan. het was daarmee een geweldige mooie overwinning. Wat volgde was nog eens 3 andere zeges in 1 week tijd. Ja, ik heb het vermoeden dat de vorm weer komende is. 😉

Na het behalen van medailles op de nationale kampioenschappen bij het veldrijden en de wegwedstrijd wilde ik ook nog zo’n ding winnen bij het Nederlands kampioenschap Mountainbiken. Waar ik al enkele jaren telkens (net) naast een titel in deze discipline heb gevist, wilde ik het dit jaar anders doen. De laatste maanden heb ik me vooral gericht op wegwedstrijden, en dit toch niet geheel onverdienstelijk. De teller staat inmiddels op 18 overwinningen in het jaar 2012.

Het plan was om zo uitgerust, maar toch in goede conditie voor een verrassing te zorgen op de ATB. In de laatste voorbereidingen startte ik dan nog op de mountainbikerace te Groesbeek om daar nog wat startpunten te vergaren. Hier wilde ik op halve kracht rijden, omdat de dag nadien ook nog de mooie wegkoers te Veldhoven op het programma stond waar ik graag goed wilde zijn.

Met deze instelling reed ik een nog niet onverdienstelijke wedstrijd op het pittige parcours te Groesbeek. Vanuit een slechte startpositie wist ik me naar voren te rijden tot een 5e of 6e plaats, ware het niet dat ik 200 meter voor de eindstreep nog heel hard te val kwam. Met mijn borst/ribben kwam ik op mijn stuur terecht en voelde al meteen dat het niet goed zat. Met veel pijn kwam ik uiteindelijk als 9e over de meet, en had al het vermoeden dat er het een en ander gekneusd zou zijn.

Met de wetenschap dat een kneuzing pas na een paar dagen op zijn pijnlijkst zou zijn, startte ik de volgende dag toch in de Ronde van Veldhoven. Hier was het weer glad door de harde regen, en zo ging ik ook daar al in de 3e ronde flink onderuit. Snel pakte ik daar de draad weer op, ging in de aanval, kreeg nog even 2 man mee. En nadat ik ook die van me wist af te schudden zette ik daar in mijn eentje het hele spel op een ronde achterstand, een mooie en overduidelijke overwinning dus.

De miserie begon 2 dagen hierna. pijn in heel mijn lijf, en mijn gekneusd borstbeen en ribben zorgden voor veel last. Met deze mankementen ben ik vandaag dan toch gestart op het NK mountainbiken, maar had dat beter niet kunnen doen. Deze blessure bleek te heftig   voor een pittige opgave zoals deze, en na 1 rondje hield ik het dan ook al bekeken. Jammer, want het rondje daar in Steenwijk was er wel een voor mij, een zwaar en slopend parcours voor renners met macht in de beentjes. Het zal toch weer voor een andere keer mogen zijn…

Ook een ander doel, de wegwedstrijd in de Ronde van Stiphout, tussen de Elite’s moet ik helaas aan me voorbij laten gaan. ik wilde daar starten om nog eens te laten zien dat deze oude krijger nog zijn mannetje kan staan tussen al het jonge geweld. Maar ook die uitdaging moet ik nu dus laten varen.

Wat wel volgt is een tijdje rust, en een gedegen voorbereiding op het komend cross-seizoen, welke al op 1 september van start zal gaan bij onze vrolijke zuiderburen.

Tot cross.

🙂

Dit afgelopen weekend mocht er weer eens gestreden worden om een nationale titel. Het Nederlands Kampioenschap wielrennen der Masters werd betwist in het hoge noorden van dit land te Zuidbroek, nog een km of 20 verder dan Groningen.

Het behoeft dan ook niet veel uitleg om duidelijk te maken dat het hier zo vlak is als een zakdoek. De 2 viaducten op het rondje van 7,7km konden het niet spannender maken, de lange klinkerstrook en harde wind konden dat gelukkig wel.

Al vanaf de eerste ronde was het koers met het hol open, precies zoals ik dat graag wil. Het peloton scheurde al snel, en ondanks dat ik de slag mistte reed ik snel het gat dicht naar de kopgroep waar ik me rustig in wist te plaatsen. Wanneer er een ronde later een hergroepering plaatsvond begon het gefriemel weer opnieuw, zenuwachtig gedoe in de nu weer grote groep maakte me nerveus. Dit gestress kon ik missen, en liet me weer naar achteren waaien. Even later brak de groep weer in 2en, en ook nu zat ik niet meteen mee.

In het peloton werd helaas niet meer door gereden, en zo zat ik met goede benen in een hele verkeerde groep. Al snel hadden we een dikke halve minuut achterstand op de kopgroep welke een man of 15 sterk was. Dit gat is haast niet in je eentje te overbruggen, maar ik kreeg geen hulp om de kloof te dichten. Ellendig bleef ik proberen een achtervolging op gang te krijgen, en op 3 rondjes voor het eind kreeg ik eindelijk de sterke Brian Burggraaf mee die het met me aandurfde. Het duurde lang voordat we de achterstand goed wisten te maken, en pas op 2km voor de finish konden we aansluiten bij de eersten in de koers. Deze achtervolging had zoveel krachten gekost, dat we niet veel kans meer zouden hebben om nog voor de dikke prijzen mee te kunnen doen, dit vertelde mijn benen me tenminste.

Wanneer ik dan toch maar mee ging sprinten bleek ik beter dan gedacht. Ik haalde in volle sprint nog veel renners in, en eindigde op een knappe 3e plaats. Leuk, maar er zat vandaag dus veel meer in. Met deze benen had ik minimaal kampioen moeten worden. Shit!!, balen!

Met Robert de Poel als verdiende winnaar kon ik wel vrede hebben, maar met deze gemiste kans voor mezelf heb ik het toch wel moeilijk als fanatieke sporter zijnde.

Gelukkig is het rest van het seizoen al boven verwachting verlopen, en zo kan ik nu al terug kijken op een geslaagde voorbereiding op het naderende cross-seizoen. Met overwinningen in Deurne, Gerwen, Bakel, Landgraaf, Gemert, Someren, Vlierden, Baarlo, Roermond, Liessel, Netersel, Helenaveen, Milheeze, Mierlo, Beegden en Handel, mag ik niet ontevreden zijn lijkt me.

Dat was me weer eens een mooie wielerweek. Zo heel af en toe mag je wel eens trots op jezelf zijn, ik ben dat na deze week, en geniet daar met volle teugen van.

Na mijn goed verreden wedstrijd te Oploo tussen de Elite’s van vorige week was ik nog niet helemaal tevreden. Een 5e plaats in een veld van 160 jonge honden is niet slecht, maar ik win te graag om daar content mee te zijn. Reden dus voor een ferme straftraining.

Zo had ik mezelf dinsdag een vrije dag gegund om 5 uur te gaan trainen, maar dan wel hard! Zeker 4 uur daarvan zaten tegen het punt van huilen en kotsen op mijn fiets. Op een zware versnelling tegen de wind in, liefst nog berg op, bleef ik mezelf plagen. Gas, gas, gas!! De pijn kon me niet zwaar genoeg zijn.

De dag nadien was er de eerste wedstrijd van de sympathieke WVAN bond, traditiegetrouw in het Deurnese Walsberg. Ook hier besloot ik het mezelf niet makkelijk te maken, en koos ik al in de eerste ronde voor de aanval. Na een rondje alleen te hebben gereden zag ik een renner op komst, en besloot op hem te wachten. De sterke Ruud Klomp kon mee het tempo hoog houden, en zo was het verdere deelnemersveld gezien voor de overwinning. In de laatste ronde wist ik dan mijn medevluchter nog ter plaatse te laten, en zo soleerde ik naar een fraaie zege.

Vandaag op 2e paasdag  mochten we dan koersen voor de bloemen in het pittoreske Gerwen, waar we met de weersomstandigheden als vandaag altijd een mooie strijd mogen verwachten. Zaak dus om goed bij de les te zijn, en dus reed ik in de eerste ronde al vanuit laatste startpositie snel naar voren om de koers mee in handen te kunnen nemen. Na een halve ronde zat ik voorin het veld, en besloot vol door te trekken. Resultaat was dat we met een man of 6 wegreden van het peloton.

En hoe goed de bedoelingen van mijn medevluchters ook waren, ik had al snel in de smiezen hier de oorlog niet mee te kunnen gaan winnen. Na een paar rondjes trok ik dan nog eens goed door, en enkel een goed rijdende Marcel Wouters kon nog met met me mee.

Met nog 3 rondjes te gaan wist ik me vrijwel zege zeker. Het peloton zou ons niet meer gaan inhalen, en ik was overtuigd dat ik de klus zou gaan klaren in de sprint.

Een lekke voor tube dreigde echter roet in het lekkere eten te strooien. De ronde was te groot voor een ronde materiaal vergoeding, en dus zag ik mijn kansen in rook opgaan. In alle paniek probeerde ik van iemand in het publiek een reserve wiel te ontfutselen,  dit zonder resultaat. Een 2e poging bij een meer sportieve supporter lukte wel, en gehaast kon ik een vers wiel met harde band steken. De 33 seconde voorsprong die ik eerder had waren nu echter snel verdwenen en ik zag de grote groep al dicht naderen, ik schat dat ze nog een meter of 30 achter mij zaten. Ik weigerde dan om me hier bij neer te leggen, en haalde vervolgens een van mijn strafste stoten ooit uit. Ik gaf nog eens vol gas, reed weer weg van het peloton, en in 2 rondjes tijd stoomde ik zonder op of om te zien terug naar de nu eenzame koploper. Bij ingaan van de laatste ronde had ik de halve minuut achterstand  weer dicht gereden, koos mijn moment vervolgens goed uit, plaatste een aanval, en soleerde vervolgens weer naar een nieuwe overwinning. Een van mijn stoerste trucjes ooit op de fiets.

De lekke band kon me niet van mijn geloof brengen. De stuk of 14 trappisten in goed gezelschap na afloop wel, en dus is het nu tijd om me vlug eens tevreden ten ruste te leggen. 🙂

Na het laatste Nederlands kampioenschap veldrijden had ik het helemaal gehad met alle ellende van de afgelopen winter. Sterker nog, ik had het even helemaal gehad met de wielersport. De hernia en herstel daarvan had alle energie uit mijn lichaam verbruikt. Zeker omdat ik niet wilde toegeven aan deze zware rugblessure, in plaats daarvan bleef mijn focus op dat NK. Achteraf ben ik trots op mijn behaalde 2e plaats in die wedstrijd, maar de weken na die race had ik mijn rust hard nodig.

Mijn gedachten waren niet meer bij de fiets en ik wilde zelfs stoppen met koersen. De lust om mezelf af te beulen op mijn ros was verdwenen, en de gedachte om te gaan trainen maakte me allerminst vrolijk. Ik wist me geen raad hoe hier mee om te gaan, en zo was geen fles sterke drank meer veilig voor mij. Na een week of 5 had ik dit leventje ook wel weer gezien, de kriebel voor de mooie sport begon weer op te komen, en dus kroop ik op Valentijnsdag weer op mijn, naar het zo lijkt, eeuwige liefde. De fiets wel te verstaan!

Het was weer heerlijk om te trainen, en elk vrij uurtje benutte ik om de conditie aan te scherpen. Ook de aangekomen 10 kilo’s werden zo weer effectief aangepakt. Ik genoot weer van de ritten met mijn trainingsmaatjes en stond te popelen om weer een rugnummer op te spelden.

Vorige week reed ik dan mijn eerste wegkoers van dit seizoen bij de immer gezellige NWBond. De wedstrijd te Weert was een ideale instapper. Al in de eerste ronde reden er 2 renners weg, en die bouwde een grote voorsprong op. In het peloton kreeg ik geen achtervolging georganiseerd en dus probeerde ik het zelf. De 2 man die ik meekreeg konden helaas niet veel voor me betekenen en even later moest ik helemaal alleen de 50 seconden achterstand proberen goed te maken. Ik kwam nog wel kort, maar de vogels waren gaan vliegen. Een prettige 3e plaats was het verdikt, en de wetenschap dat de vorm in orde was stemde me tevreden.

Gisteren was het koers in Oploo, waar ik me nog eens mocht meten met de hogere categorie de Elite’s. Al vanaf het begin was ik erg gedreven, en zocht verschillende keren de aanval op. Geen enkele poging bleek echter succesvol, en als ik ook maar een beetje wilde herstellen kwam ik in het gedrang terecht tussen de 160 gestarte deelnemers. Hier had ik het helemaal niet naar mijn zin, en dus plaatste ik me een rondje of 10 in het allerlaatste wiel, waar ik vrij rustig kon volgen ondanks het hoge tempo.

Na wat juiste aanmoedigingen wilde ik het nog eens voorin proberen. In 1 rondje tijd haalde ik de 160 man weer in, en trok meteen nog eens fors door. Even later bleken we met 10 man weg te zitten, en het peloton zag ons niet meer terug.

In de finale was er het beste bij mij dan toch wel een beetje af. De training van vorige vrijdag in de Vlaamse Ardennen zat nog in de benen, en zo werd winnen voor mij wel erg lastig.

Het was uiteindelijk de 5e plaats waar ik op finishte. Het kan beter, maar in dat veld is het toch ook weer niet slecht. Meteen na aankomst werd ik door de plaatselijke fietsenzaak Ermens (fietsenwinkel van het jaar 2012), getrakteerd op een lekker flesje Bavaria. Zelden dat een biertje zo lekker smaakt! Marc en Miranda, bedankt. 🙂

Gezien mijn voorgeschiedenis op dit Nederlands kampioenschap zou ik heel erg blij moeten zijn met een 2e plaats. Zeker omdat deze betwist werd op een verschrikkelijk zwaar rondje. Normaal moet ik het juist hebben van zware rondjes waar verschil gemaakt kan worden op de macht. Maar met deze steile heuveltjes waar je jezelf in 2en moet trekken om boven te kunnen komen op je fiets, en met de zware loopstrook daarbij, had je niet alleen een werkende rug nodig, maar ook nog eens een sterke rug. En dat was nu toch nog wel te veel gevraagd.

De rugpijnen mogen dan wel zo goed als verdwenen zijn, de spieren in de onderrug zijn de laatste tijd niet zo getraind als ze normaal geweest zouden zijn. Zeker niet om overtuigend kampioen te kunnen worden.

De vorm was weer wat terug aan het komen, dat bewees ik door de laatste wedstrijden weer te winnen. Maar met het verkennen, een paar dagen voor het kampioenschap, van het parcours werd het me al snel duidelijk. Het is hier niet voldoende om weer bijna in orde te zijn. Hier moet je voor minimaal 100% topfit zijn.

Zo bleek het ook in de koers. mijn rug is nog de zwakke schakel, en gezien dit feit moet, en kan ik makkelijk zeggen dat de beste van de dag Nederlands kampioen is geworden. Micha, van harte proficiat!

Ondertussen probeer ik blij te zijn met mijn wonderbaarlijke 2e plaats, enkele weken na een hernia, op dit kampioenschap!

Bijna een jaar geleden werd ik op het park-parcours te St.Michielsgestel Nederlands Kampioen der Masters. Nu, op de laatste dag van dit bewogen jaar, mocht ik voor een laatste keer in het eervolle rood-wit-blauw nog eens van start op hetzelfde rondje.

Het was dan ook dat ik vandaag vooral dat shirtje nog eens van voren wilde laten zien, en voor mezelf de vorm wilde bevestigen welke ik sinds vorige week weer wat in me voelde opkomen. Dat dit weer eens werd bekroond met winst had ik niet meteen durven te hopen.

Het door de vele regens drassig geworden rondje speelde wel in mijn voordeel. De Dugasten Rhino’s van http://www.crosstubes.nl deden goed zijn werk voor de benodigde grip, en mijn benen de rest. Eerst keek ik nog wat geslepen de kat uit de boom, om vervolgens op het juiste moment toe te slaan. Al snel sloeg ik dan een gat, welke de beslissende bleek te zijn. Vanaf half weg de race kon ik dan ook vrij onbedreigd soleren naar de finish.

Een wederom mooie en fijne overwinning welke met mijn ploegmaatjes goed werd gevierd in de door Richard Groenendaal himself opgezette feesttent.

Volgende week staat het Nederlands Kampioenschap weer op de agenda te Huijbergen. Waar ik mijn stinkende best zal gaan doen om nog eens een jaartje in dat mooie tricolore shirt te mogen gaan rondrijden.

Voor nu wens ik alle crossers, volgers en supporters vast een heel goed, gelukkig, gezond en vooral liefdevol 2012!